Op weg naar Santiago in 2020. Waarom ik zo blij ben dat ik dat toch gedaan heb.

Allereerst: waar gaat het over? Santiago de Compostela, wie kent het niet?

Dan leg ik het even uit. Santiago de Compostela is een stad in Noord-Spanje, al jaren een bedevaartsoord. Miljoenen pelgrims liepen de eeuwenoude route naar deze plek. Van oorsprong is het een Christelijk bedevaartsoord, het verhaal gaat namelijk dat een van Christus’ apostelen, Jakobus, na onthoofding per boot naar Spanje is vervoerd en daar is begraven. Op die plek staat nu de gigantische kathedraal waar iedere pelgrim die zijn of haar reis heeft afgerond, bij op de foto gaat.

Tegenwoordig zijn de pelgrims die deze weg bewandelen zeker niet allemaal meer Christelijk. Waar het voorheen meer religieus was, is het nu vooral een spirituele reis geworden.

Wat ik bedoel met spiritueel? Niet hetzelfde als zweverig. Spiritualiteit is iets waar ik mij de afgelopen jaren veel meer in heb verdiept. Spiritualiteit omvat voor mij alles, het gaat om een diepere betekenis en zin van het leven. Het gaat over meer dan het aardse leventje hier, van streven naar materieel bezit en de macht en angst die daar vaak bij komen kijken. Angst om niet genoeg te hebben bijvoorbeeld. Wanneer je je meer bezig houdt met spiritualiteit zul je erachter komen dat alles er al is. Er is altijd genoeg, in overvloed zelfs. Dat zorgt ervoor dat je niet bang hoeft te zijn en vanuit liefde kunt gaan leven in plaats van angst. Spiritualiteit gaat over liefde, dankbaarheid en over verbinding. Met jezelf, met anderen en ook met de natuur.

Spiritualiteit is een veel te breed begrip om hier uiteen te zetten in een korte blog, maar dit helpt je misschien al om iets beter te begrijpen waarom mensen deze route lopen. Dagenlang, soms wekenlang of maandenlang lopen (of fietsen, of zelden wordt er zelfs paardgereden), zorgt natuurlijk wel voor wat ruimte. Ruimte om na te denken, om te verwerken, om te verbinden. Met jezelf, met anderen en met de natuur.

Je ziet vaak dat de mensen die de route bewandelen naar Santiago de Compostela, dit met een reden doen. Dat kan hun eigen overtuiging of geloof zijn, maar ook een recente ervaring zoals het verliezen van een dierbare of het uitgaan van een relatie. Ze zijn op zoek naar ruimte voor zichzelf tijdens de tocht om dit soort dingen een plekje te kunnen geven. Anderen zijn misschien wel op zoek naar nieuwe ideeën of inzichten. Met de ruimte en stilte die je kunt vinden tijdens de tocht is de kans groot dat je vol nieuwe energie en inzichten naar huis gaat.

Waarom mensen die ruimte en stilte niet gewoon thuis kunnen vinden?

Laat ik voor mezelf spreken. In mijn ervaring is het, zeker in Nederland, een vrij strakke structuur waarin wij leven. In deze maatschappij draait het veel om status, prestatie en bezit. Het kan altijd meer, beter of sneller. De meeste mensen zijn meer bezig met de volgende stap dan met leven in het nu, in dit moment.

Tijdens zo’n wandeling door de Spaanse natuur draait het echt om het nu. Als je bij iedere stap je blaren voelt, word je echt wel geconfronteerd met het huidige moment. Je kunt niet anders dan terug naar de basis gaan. Je leeft namelijk een simpel ritme van vroeg opstaan, lopen en vroeg naar bed. Je hoeft niet na te denken over hoe je agenda er vandaag uitziet of hoeveel meetings je deze week in kunt plannen. De enige volgende stap waarover je na hoeft te denken is LETTERLIJK de stap die je ene voet voor je andere zet. Ik heb zelfs uitgerekend dat dat er bij mij zo’n 600,000 geweest moeten zijn.

De route die ik heb gelopen is van Léon tot Santiago geweest, een totaal van 315 km. Ik heb 13 dagen gelopen voordat ik aan kwam op de bestemming. Zelf had ik 2,5 week ervoor uit getrokken, met iets speling vooraf en achteraf. Vooraf vloog ik op Bilbao en kon ik daar een avond aarden en genieten van de Baskische gastronomie: een grote aanrader! Toen heb ik de bus naar Léon gepakt en ben ik de volgende ochtend begonnen met lopen.

Van Léon tot Santiago de Compostela waren dit de stops op mijn route:

Léon - Villar de Mazarife - Astorga - Rabanal del Camino - Molinaseca - Villafranca del Bierzo - La Laguna - Triacastela - Sarria - Portomarin - Palas de Rei - Arzua - O Pedrouzo - Santiago de Compostela

Na mijn aankomst in Santiago heb ik mijn camino afgesloten in Finisterre, het meest westelijke punt van Europa. Ze dachten ooit dat dit het eind van de wereld was. Hoe mistig als het daar was, kon ik dat goed geloven. Er was mij ook verteld over de mooiste zonsondergangen die je daar kunt genieten. Wonder boven wonder trok de mist op en heb ik die inderdaad mogen zien, fantastisch. Met een fles rode wijn in de hand ben ik daarna afgedaald naar het strand, waar (zo lang het weer het toelaat) iedere avond een kampvuur wordt gebouwd. Een gemixte groep van verschillende nationaliteiten geniet tot diep in de nacht van gitaarmuziek, zang, de geluiden van de zee en goede gesprekken. Dat alles onder een van de meest heldere sterrenhemels die ik ooit heb gezien. Wauw, wat een leven, wat een kippenvel, wat een dankbaarheid. De beste afsluiter die ik me had kunnen wensen!

In de video’s die ik heb gemaakt deel ik met jullie de hersenspinsels, de leuke en de minder leuke momenten van mijn tocht. Ik ga je dus zeker niet alles hier vertellen, maar ik verwijs je graag daarnaar door.

Als samenvatting geef ik je 3 dingen die ik heb geleerd tijdens mijn Camino naar Santiago de Compostela:

1. Ik weet nu nog beter wat men bedoelt met een zijn met de natuur. Dag in, dag uit, weer of geen weer, Moeder Aarde doet echt wel waar zij zin in heeft. Wij zijn daarbij minuscuul en hebben niks te zeggen, dat besef ik nu nog meer.
2. Voor verbinding met jezelf heb je ruimte en stilte nodig, maar dit zorgt er ook voor dat je veel gemakkelijker een verbinding met anderen aangaat. Welke leeftijd of achtergrond iemand heeft doet er niet toe. Je bent onderweg naar dezelfde bestemming. Net als iedereen in dit leven. Geniet van de reis!
3. Mijn lichaam is zo sterk. In een nacht slapen kan het zich onwaarschijnlijk goed herstellen om de volgende dag tegen verwachtingen in weer op pad te kunnen gaan. In het verleden heeft mijn lichaam me weleens teleurgesteld (zie deze blog), daarom was dit nog extra speciaal voor mij. Een gezond lichaam en alles wat je ermee kan is iets waar ik verschrikkelijk dankbaar voor ben.

De weg naar Santiago de Compostela wilde ik al jaren lopen. Het was zowel een droom als een bucket list ding voor mij. Wat me er zo in aantrok? Het spirituele aspect, de ervaring, het ontmoeten van andere interessante mensen met ieder hun eigen verhaal, het een zijn met de natuur en de fysieke uitdaging.

2020 leek het jaar te worden waarin ik eindelijk deze droom waar kon gaan maken. Totdat Corona haar intrede deed. Angst, zoveel angst heerst er dit jaar in de wereld. “Zou je dat nu wel doen?” geldt dit jaar voor veel dingen, dus ook voor dit plan van mij. Spanje was in de zomer inmiddels geel gebied: veiligheidsrisico’s, let op. Echter bestond de kans natuurlijk ook dat de kleurcode tijdens mijn bezoek zou worden veranderd naar oranje. Dat is uiteindelijk trouwens precies wat er gebeurd is, maar die 10 dagen thuis waren het me zo waard.

Toen ik nadacht en mezelf de vraag stelde: “Wat zou liefde doen?”, dan was voor mij het antwoord vrij duidelijk: gaan. Je weet nooit wat er morgen, volgende week, volgende maand of volgend jaar gebeurt. Wat de situatie dan is. Misschien wordt er roet in je eten gegooid door iets anders. Dat kun je nu niet voorspellen.

Vanavond gaan we weer extra strenge maatregelen tegemoet. Een strenge lockdown lijkt te gaan zorgen voor meer eenzaamheid en de decembermaand wordt er helaas niet gezelliger op. Als ik dan nadenk aan dit avontuur afgelopen zomer, dan wil je niet weten hoe dankbaar ik ben dat ik voor liefde heb gekozen, dat ik ben gegaan.

Laten we deze situatie samen volhouden, in vertrouwen dat het beter wordt.

Echter, in je leven zul je meer situaties of mensen tegenkomen die je tegen willen houden. Die leven in angst in plaats van liefde. Er zullen altijd mensen zijn die niet achter jouw plan staan. Je kunt niet van de hele wereld steun verwachten, als je er maar voor jezelf bent.

Laat je niet weerhouden om op avontuur te gaan. Dan heb ik het niet per se over een reis. Een avontuur kan ook iets kleins zijn, een plan of idee dat je al langer hebt, eindelijk uitvoeren. Het gaat over een stap buiten je comfortzone zetten.

Als je echt iets wilt, stel het dan niet uit.

Doe het.

Wil jij precies weten hoe het was? De leuke en de minder leuke momenten zien? Bekijk dan de vlogs die ik heb gemaakt. 3 stuks, op YouTube. Bekijk HIER deel 1, bekijk HIER deel 2 en bekijk HIER deel 3!

Wil je meer lezen over verschillende andere pelgrimsroutes in Spanje of wil je een reis boeken? Kijk dan op de website van Spain is More.